Karen była mają pacjentką przez dwadzieścia pięć lat. Dzieliłem z nią wydarzenia z jej życia takie jak podjęcie pracy, ślub, założenie rodziny, zdradę... Jako terapeuci zastanawiamy się, jaki jest problem pacjenta i skąd on się bierze. Ja staram się myśleć w kategoriach zdolności, kompetencji, zasobów, bo zawsze jestem pod wrażeniem, kiedy ludzie potrafią robić coś dobrze.

   Karen była niewidoma odkąd skończyła dwadzieścia dwa lata. Proszę wyobrazić sobie wszystkie problemy, jakie może mieć młoda, niewidoma kobieta. Co się jednak zmieni kiedy dowiemy się, że zdobyła piąte miejsce w narciarstwie na Olimpiadzie dla osób z ograniczeniami wzroku? Czy jest to biedna, niewidoma kobieta? Czy wspaniały, wielki sportowiec? Na ulicy nigdy nie chodziła z laską. Ludzie ją uwielbiali. Gdy myślę o Karen widzę świetnego sportowca, który zna swoje ciało i bardzo wytrwale poddaje się treningom. Przyjmuje także sugestie hipnotyczne o wiele lepiej niż inni.

   O wiele szybciej leczyła się z różnych chorób, o wiele szybciej pogodziła się z tym, że została kiedyś brutalnie porwana. Jednego listopadowego dnia 2004 roku usłyszała diagnozę – zaawansowane stadium agresywnego raka płuc z przerzutami. Lekarz stwierdził, że nie może nic zrobić i że nie dożyje lipca następnego roku. Kobieta zaczęła leczenie. Mieliśmy wtedy sesje hipnotyczne raz na tydzień. W marcu następnego roku onkolog spytał - „ Co Ty robisz? Twoje wyniki badań krwi są świetne.” Karen powiedziała - „Odkąd żyję, czuję spokój, bo w trakcie sekundy jestem w stanie dojść do stadium bycia w transie.” We wrześniu 2005 roku stan jej płuc się zmienił. Powiedziała mi, że codziennie wchodzi w trans. Gdy siedziała w wannie z gorącą wodą wzmacniała pozytywne sugestie dotyczące tego, że wyzdrowieje. Włączała sugestie automatycznie za każdym razem, gdy odczuwała szczęście, intensywną radość na przykład kiedy słuchała muzyki, brała gorącą kąpiel, czytała książkę. W październiku przerzuty dotarły do mózgu. Mówiła mi, że prosi swoje ciało, żeby zmniejszyło stan zapalny w mózgu. W listopadzie 2005 razem z mężem wydali obiad dla przyjaciół. Nad stołem powiesili transparent na którym było napisane „Skopmy raka”.

   Jej płuca były stabilne. Badano ją pod kątem przerzutów i znaleziono trzy. Wtedy zdecydowała, że nie będzie dalszego leczenia, jedynie opieka paliatywna w domu. Zmarła w lipcu 2006 roku, więc żyła o rok dłużej niż zakładano.  Kiedy już nie wychodziła, przychodziłem na sesję do jej domu. Ze względu na to, że zażywała bardzo dużo leków, nie do końca miała kontakt z otoczeniem. Gdy przychodziłem do niej, jej mąż mówił - „Karen, zobacz Eric przyszedł.” Wtedy przekręcała głowę w moją stronę i mówiła - „O Eric, mam Ci tyle do opowiedzenia” i zasypiała. Ostatni raz widziałem ją dzień przed śmiercią.

   Kiedy mają Państwo takiego pacjenta jak Karen, wchodzi się w stan, że chce się zrobić coś samodzielnie w atmosferze pełnej miłości i zaufania. Po tym, jak Karen miała operacyjnie usunięty kawałek płuc, wynajęła osobistego trenera i osiągała lepsze wyniki niż połowa osób w jej wieku. To jest właśnie ten rodzaj pacjenta – osoba, której można stawiać wyzwania w terapii i mówić - „zobacz, co jesteś w stanie zrobić”.

Fragment warsztatu „Hipnoza w pracy z pacjentami nowotworowymi’ - V Europejski Kongres Ericksonowski, Kraków, 12-15.06.2014.