Pięcioletnie dziecko mojej przyjaciółki było świadkiem strasznego wypadku samochodowego. Jeden z uczestników wypadku leżał na ulicy martwy z oderwaną nogą. To dziecko mogło mówić tylko o tym, co zobaczyło – o martwym człowieku z oderwaną nogą.

Rysował. Były tam plamy krwi i oderwana noga, opowiadał o tym ludziom na ulicy. Jasne było, że przeszedł traumę. Zaczęła się w nim rodzić obawa, co stałoby się, kiedy taki wypadek spotka jego mamę lub tatę, kto wtedy by się nim zajął. Na tym etapie życia, jest to główny powód obaw dziecka. Wychowawczyni chłopca w przedszkolu powiedziała ojcu „Zrób coś z tym dzieckiem, bo opowiada tę historię cały czas i inne dzieci się boją”. Mogą się Państwo zastanowić, co zrobilibyście w takiej sytuacji, pamiętając, że jest to pięcioletnie dziecko, które się bardzo martwi i boi.

Tata powiedział mi, że to proste. Najpierw powiem chłopcu, aby narysował obrazek ze wszystkim, co widział, zawierający jak najwięcej szczegółów - krew, oderwaną nogę, jak daleko noga leży od ciała – wszystkie detale. Potem przeanalizujemy ten rysunek, zapytam, czy uważa, że rysunek zawiera wszystkie detale. Potem dam mu nową, czystą kartkę i kredki i powiem mu: Teraz narysuj obrazek, jak ten mężczyzna wyglądał po tym, jak pomógł mu lekarz. Dziecko odetchnęło z ulgą i narysowało rysunek mężczyzny z wielkim bandażem na całej nodze.
Ważne było zrozumienie, czego chłopiec się obawiał, zbliżenie się do strasznej sceny, jakiej był świadkiem, ponieważ najczęściej ludzie boją się mówić o strasznych rzeczach.

Jeśli pokochacie swoich klientów, będą wiedzieli, że ich kochacie. Wtedy możecie powiedzieć do nich cokolwiek, jeśli jest ku temu dobry powód. Oczywiście istnieje ogromna ilość powodów. Nie powinniśmy opowiadać historii, jeśli sami nie rozumiemy dokąd zmierza. Najważniejszym motywem wiodącym jest poszerzenie perspektywy.

Opowiadając historię możecie mieć milion własnych małych celów. Pacjent i tak zdecyduje się na milion pierwszy cel, właśnie taki, jaki nie przyjdzie do głowy terapeucie.