Ojciec miał zwyczaj wyjaśniać rzeczy, bez wyjaśniania. Odpowiadał na pytania, ale wydaje mi się, że tylko wtedy, gdy wiedział, że naprawdę zrozumiemy odpowiedź.

Raz, kiedy syn miał kolkę, zapytałam, czy mogę dać mu trochę alkoholu. Tata powiedział, że gdy on był praktykantem, a dzieci miały zapalenie płuc, dawało się im tyle alkoholu, aby straciły przytomność, ponieważ nie było środków usypiających dla dzieci. Rozmawialiśmy, a matka powiedziała „Miltonie, odpowiedz na jej pytanie.”, ponieważ tata nie udzielił konkretnej odpowiedzi. Spojrzał na mnie zdziwiony i spytał „czy odpowiedziałem na Twoje pytanie?”. Powiedziałam, że oczywiście, ponieważ tak było. Odpowiedział, ale nie wprost.

Uczyłam kiedyś w szkole trudną młodzież. Jeden z moich podopiecznych był naprawdę socjopatą. Tak naprawdę jedyną przeszkodą między nim a więzieniem byłam ja. Pisałam wtedy bardzo dużo listów do taty i pytałam, jak sobie z nim poradzić. Wiedziałam, że Bobby mnie kochał i nie skrzywdziłby mnie. Po prostu to wiedziałam.

Gdy wróciłam do domu, więcej rozmawiałam z ojcem. Tata powiedział „Oczywiście, że Bobby by Cię nie skrzywdził. Ty kochasz jego. On kocha Ciebie. Nigdy nie zrobiłby Ci krzywdy.” Pomyślałam wtedy „hmm.. mój rodzony ojciec wie, że udało mi się pokonać socjopatę”. Spojrzał na mnie bardzo intensywnie i powiedział:
„Bobby nigdy, przenigdy by Cię nie skrzywdzi. Niezależnie od tego, co byś zrobiła. On wynająłby kogoś, żeby coś Ci zrobił.”

I naprawdę zrozumiałam to absolutnie do głębi.
Odpowiedział na moje pytanie.

Fragment warsztatu „Hipnoza Ericksonowska - dyrektywnie niedyrektywny sposób terapii” - V Europejski Kongres Ericksonowski, Kraków, 12-15.06.2014.